بررسی کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به پارکینسون در شیراز

مقدمه: بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی پیشرونده مزمن می­باشد که حدود 1% از افراد بالای 65 سال را درگیر می­کند و بر کیفیت زندگی بیماران تأثیر می­گذارد. و ما در این مطالعه به بررسی کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به پارکینسون در شیراز پرداخته­ایم. مواد و روش­ها: پژوهش حاظر یک مطالعه مقطعی و توصیفی- تحلیلی می­باشد. 108 نفر بیمار مبتلا به پارکینسون در این مطالعه شرکت داشتند. ایزار گردآوری داده­ها شامل پرسش­نامه سنجش کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به پارکینسون (pdql)، شاخص خواب پیتز برگ (psqi)، مقیاس شدت خستگی (fss) و مرحله بیماری با شاخص hohen&yahr; سنجیده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده­های گردآوری شده نرم­افزار spss و آزمون­های من ویتنی، کروسکال والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن به­کار گرفته شد. یافته­ها: 108 بیمار (62%) 76 مرد و (38%) 41 در این مطالعه شرکت داشتند. میانگین± انحراف معیار سن بیماران 73/11±49/64 و میانگین ± انحراف معیار نمره کیفیت زندگی 29/62±05/121 بود و اکثریت بیماران در مرحله­های 2 و 3 بیماری قرار داشتند. وضعیت خستگی، کیفیت خواب و مرحله بیماری با کیفیت زندگی ارتباط معناداری نشان دادند (001/0p<) و مدت زمان ابتلا با بیماری با نمره کیفیت زندگی در ابعاد علائم سیستمیک26/0r= -، 01/0p<، عملکرد اجتمایی 21/0r= - و حیطه کلی زندگی 23/0r= - 05/0p< ارتباط معکوس و معنادار نشان داد. نتیجه­گیری: بیماری پارکینسون یک بیماری مزمن و غیر قابل درمان می­باشد ولی با شناسایی عوامل کاهش­دهنده کیفیت زندگی مانند عدم کیفیت خواب، خستگی مزمن، و اقدامات مداخله­ای مثبت در این خصوص و هم­چنین جلوگیری از پیشرفت بیماری می­توان کیفیت زندگی این گروه از بیماران را ارتقاء داد.